Kooipark

Volgens de jongeren hebben incidenten in het Kooipark ermee te maken dat ze een grote groep vormen die sterk aanwezig en daarbij soms luidruchtig is in het park. Als ze schade veroorzaken, staan ze daar vaak niet bij stil, maar komt dat voort uit verveling.

Er zijn eigenlijk twee groepen in het park. Hoe ouder de kinderen zijn, hoe meer er een scheiding tussen allochtone en autochtone kinderen te zien is. Jonge kinderen spelen meer gemengd samen. Kinderen zoeken vooral kinderen uit hun eigen klas op in het park, dus de samenstelling van de klas heeft veel invloed.

Zowel de autochtone als de autochtone jongeren zouden graag zien dat de groepen beter met elkaar overweg kunnen; dat er minder vooroordelen zijn over en weer. Hoe deze onderlinge omgang zo is gegroeid, weten de jongeren eigenlijk zelf niet.

Het liefst willen de tieners en jongeren een buurthuis; een plek waar ze kunnen samenkomen bij slecht weer of in de avonduren. Waar ze kunnen chillen en met hun vragen en verhalen welkom zijn. Ook zouden ze meer sportactiviteiten en evenementen willen in het park.

In het park spelen kinderen van 8-12 jaar zonder toezicht van bijvoorbeeld ouders of oudere kinderen.

Tegelijkertijd constateren we dat juist volwassenen een voorbeeldfunctie hebben als het gaat om hoe je met elkaar omgaat. Wil je onder kinderen en tieners bruggen slaan, moet je als volwassenen het eigen wij-zij denken afbreken.

De tieners in het park willen niet op de foto. Ook niet als de foto wordt genomen door een oudere buurtbewoner die uitlegt dat ze juist iets goeds in de buurt voor elkaar wil krijgen voor de jeugd. Als het op foto's aankomt, zijn de jongeren erg wantrouwig.

Vrijwilligers hebben uiteenlopende motivaties om hun werk te doen.

Het doorbreken van het wij-zij denken in Leiden-Noord, het bestrijden van eenzaamheid onder ouderen of het willen weten wat er in de wijk speelt, zijn daar een paar voorbeelden van.

Alles is er al. Er zijn vele plekken, betrokken mensen, initiatieven en organisaties die bijdragen aan het goed samenleven in de Kooi.

De (pedagogische) visies van waaruit gewerkt wordt verschillen sterk. Hetzelfde geldt voor activiteiten en aanpak. Het lijkt alsof iedereen nu vooral werkt vanuit zijn eigen eilandje.

Kan dit alles ook aanvullend zijn op elkaar?

Organisatorisch hebben we het nogal ingewikkeld gemaakt. Samenleven is altijd complex - mensen zijn nou eenmaal onvoorspelbaar en ieder heeft zijn eigen perspectief- maar het wordt pas ingewikkeld als we met structuren, regels en protocollen die complexiteit proberen op te lossen.

Dat lijkt ook rond activiteiten in het Kooipark aan de hand. Het is soms zo ingewikkeld dat we vastlopen i.p.v. dat we doorpakken.

Aan de slag!

Spelen & Preventie

Plek binnen voor jongeren

Samen opvoeden

Iedereen is het er over eens dat buitenspelen onder begeleiding, zoals bij Sleuteldrop, veel mogelijkheden geeft voor opvoeding, preventie en verbindingen tussen kinderen en ouders.

Het ontslag van Hassan als het gezicht van Sleuteldrop is voor velen een pijnlijke ervaring. Nu hij weggaat is het voortbestaan van Sleuteldrop onzeker. Hoe nu verder?

Halima onderzoekt of ouders dit project zelf kunnen dragen. De ouders in de groep vertellen dat ze veel willen en kunnen doen, maar daarbij wel een professional als Hassan nodig hebben.

De komende weken pluizen we uit wat ervoor nodig is om Sleuteldrop levend te houden. Dat doen we in de overtuiging dat Sleuteldrop - zeker voor de kwestie Kooipark - te waardevol is om zomaar op te geven.

Halima, Touria, Feyza en Marieke maken een analyse van wat er nodig is om Sleuteldrop 'door te starten'.

Steeds opnieuw komt terug dat de tieners/jongeren in het Kooipark een plek nodig hebben om elkaar te ontmoeten en 'te chillen'. In het Gebouw is er in principe ruimte, maar voor wat dan precies? En helpt een buurthuis om de spanning in het Kooipark te verminderen?

De komende twee weken gaan we het gesprek aan met de twee 'kerngroepen' tieners/jongeren in het park. Zij worden uitgenodigd niet alleen met ons, maar ook met elkaar het gesprek aan te gaan.

Op maandag 3 april gaan Trudy, Mohammed, Frans, Halima en Feyza met de jongeren in gesprek.

Ieder van hen nodigt daarvoor de tieners en jongeren uit met wie hij of zij zelf goede contacten heeft. Zo hopen we uit de verschillende groepen jongeren te bereiken.

We ontdekten dat elke organisatie en groep rondom het Kooipark zo zijn eigen visie heeft op 'hoe je dat aan moet pakken' met de jeugd.

We voelen allemaal dat we als volwassenen bruggen zullen moeten slaan, willen we dit onze kinderen kunnen leren.

Wat willen we eigenlijk meegeven aan onze kinderen?

We besluiten deze vraag voor nu te laten rusten. We vermoeden dat we deze pedagogische vragen 'als vanzelf' tegen zullen komen als we met Sleuteldrop en een Buurthuis voor de jongeren aan de slag gaan.

Maar we houden de vraag vast en komen er komende werkplaatsen zeker op terug.