Kooipark

Afgelopen weken zijn er weer incidenten geweest rondom het Kooipark. Er zijn meerdere auto's beschadigd en er is een fietssleutel van een kind weggegooid. De moed zakt sommigen van ons in de schoenen. Is dit dan de beloning voor ons werk?

We merken op dat we ons nu echt op een 'plek der moeite' begeven, en dat het de uitdaging is daar niet voor weg te lopen, daar samen kennis te maken, en niet in de teleurstelling te blijven hangen of ons terug te trekken op onze eilandjes. Hoe moeilijk dat ook is.

Sommige gevoelens en gedachten blijven tijdens de werkplaats vaak onzichtbaar. Terwijl ze veel zeggen over hoe de werkplaats wordt ervaren en wat daarin nog aandacht vraagt.

Zo wordt er door sommigen ervaren dat de werkplaats zich vooral inzet voor allochtone jongeren, en dat de autochtone jongeren in de werkplaats te weinig zichtbaar zijn.

De incidenten roepen de vraag op of we ons niet te veel inzetten voor 'leuke activiteiten' voor jongeren die de boel verstieren. Moeten we niet (ook) wat harder optreden?

Onzichtbaarheid van ervaringen, maar ook van (groepen) mensen, activiteiten en organisaties en initiatieven, is één van de dilemma's en verbanden in de analyse.

Die onzichtbaarheid maakt dat we niet altijd het gesprek kunnen aangaan over wat ons écht bezighoudt, elkaar niet altijd goed kunnen verstaan of begrijpen en weinig zicht hebben op wat er allemaal al in de Kooi wordt ondernomen.

Ook de incidenten van de afgelopen weken lijken voor de meeste mensen onzichtbaar te blijven. Mensen durven bijvoorbeeld zich niet altijd naar de politie uit te spreken.

Autochtone buurtbewoners voelen zich vaak niet uitgenodigd bij activiteiten. De activiteiten zouden vooral voor allochtone bewoners zijn bedoeld. Terwijl de allochtone bewoners het gevoel hebben dat zij open staan voor iedereen en dat de activiteiten juist voor iedereen bedoeld zijn.

Als het gaat om het betrekken van mensen bij activiteiten, is de vraag belangrijk hoe je mensen uitnodigt. Het gaat om zorgvuldig nadenken over hoe je alle groepen kan betrekken.

Hoewel het verleidelijk is te denken dat de problemen in het Kooipark niet te maken hebben met het onderscheid tussen autochtoon-allochtoon, is het wel een onderscheid waar we mee te maken hebben en die mede voor spanning en misverstand zorgt. Maar durven we dit ook hardop te be

Tegelijk merken we op dat we voorzichtig moeten zijn met het aanwijzen van bepaalde groepen als de veroorzakers van incidenten rondom het Kooipark. Dit is niet altijd eenduidig.

Er heerst af en toe onduidelijkheid over de verschillende gesprekken die worden gevoerd over een onderwerp als Sleuteldrop. Zulke gesprekken vinden plaats op verschillende momenten en tussen verschillende personen en vaak op informele wijze.

Dit heeft geleid tot tegenstrijdige boodschappen en daarmee tot frustratie en teleurstelling, waarbij sommigen zich gepasseerd voelen.

Lukt het ons, om uit de teleurstellingen te komen?

Er zijn een aantal gezamenlijke activiteiten waarbij de drie lagere scholen die gevestigd zijn in Het Gebouw, samen komen. Zo kunnen verbindingen tussen verschillende kinderen tot stand komen. Dat gaat dan om grote momenten zoals Sinterklaas.

Het is nog zoeken hoe kleinere doorlopende activiteiten, zoals een gezond ontbijt, maar ook naschoolse opvang, aansluiting kunnen vinden bij de scholen, die zelf hun handen vol hebben aan het verzorgen van goed onderwijs.

De wens van de scholen is om een mooi naschools aanbod te hebben.

Het is spannend om jezelf in de werkplaats uit te spreken. Vooral als je het gevoel hebt dat je jezelf professioneel moet gedragen in de ogen van collega's en werkgever(s). Eigen emoties zouden geen onderdeel zijn van die professionele houding.

In de werkplaats ontdekken we dat ze wél een grote rol spelen in het (niet) aanpakken van de kwestie Kooipark.

Het is extra lastig als je zoals veel professionals in de Kooi ook bewoner en/of vrijwilliger bent. Wat je als buurtbewoner zegt of doet kan schuren met de visie van de organisatie waarvoor je werkt.

De kleine dingetjes doen het hem. We mogen niet verwachten dat we grootste dingen gaan veranderen in het Kooipark.

Maar als we begrijpen in welke patronen we steeds vervallen, kunnen we met kleine acties proberen oude patronen te doorbreken en iets nieuws in gang te zetten.

Kinderen die de kans krijgen samen te spelen en professionals die elkaar opzoeken... soms hoeft het niet meer dan dat te zijn om het 'alles is er al' te laten stromen.

Daarbij houden we in gedachte: Als wij in de werkplaats al niet nader tot elkaar kunnen komen...wat kunnen we onze kinderen dan leren?

Activiteiten binnen

Activiteiten buiten

Samen opvoeden

Eén van de speeltuinen heeft haar kantine opengesteld voor jongeren. Daar mogen ze onder begeleiding zijn.

Jongerenwerk en Trudy onderzoeken de mogelijkheden om daar iets voor jongeren aan te bieden. Als zij meer zicht hebben op de rol die zij kunnen en willen spelen, gaan zij met de speeltuin in gesprek.

In het nadenken over activiteiten stellen we onszelf de volgende vragen: hoe zorgen we dat slecht gedrag niet wordt beloond, en hoe kunnen we (toch) openstaan voor alle jongeren - ook voor degenen die zooi hebben getrapt in het park.

Er komen twee mooie evenementen aan: de buitenspeeldag, georganiseerd door Stichting Jeugd en Welzijn, en het gezonde ontbijt dat wordt georganiseerd door GoNoord. Beide vinden plaats op 17 mei. Dan kan je denken: oh wat vervelend! Waarom op dezelfde dag? Of je denkt: wat een mooi toeval, kunnen we daar wat mee?

Deze evenementen bieden een goede gelegenheid om vrijwilligers uit verschillende netwerken te werven voor de nieuwe versie van Sleuteldrop.

Om verwarringen te voorkomen is het goed om dan ook een nieuwe naam te lanceren. Sleuteldrop gaat immers in een andere vorm verder.

Naast de werving van vrijwilligers, biedt 17 mei een kans om in verschillende netwerken zichtbaar te worden en contact te leggen.

Jaimy, Halima en Touria bereiden de werving op 17 mei voor.

De vraag hoe we samen willen opvoeden is steeds op de achtergrond aanwezig geweest. Zij schemert bijvoorbeeld door in het gesprek over hoe we activiteiten voor jongeren willen vormgeven.

Tussen de regels door komen er mooie ideeën/gedachtes aan het licht. Zo probeert de Wijkacademie het gesprek over opvoeden gaande te houden in contact met ouders en andere opvoeders. Of wordt er in de werkplaats het idee geopperd van een gezamenlijk burgerschapsprogramma voor de scholen in Het Gebouw.

Ook hebben we onszelf afgevraagd of we naast al onze preventieve aanpakken, niet af en toe ook meer moeten ingrijpen bij de incidenten in het park.

Dit soort vragen over 'hoe wij het hier doen met de jeugd' zullen in de komende werkplaatsen aan bod komen.