Tweede Ring

Sinds de vorige werkplaats en nu, hebben een paar initiatiefnemers van Stichting Jeugd en Welzijn een ruimte gevonden waar zij een plek binnen voor jongeren kunnen vormgeven. Deze ruimte was vrijgekomen bij Sleutels. Om hun plan te realiseren, krijgen ze subsidie van Utopia.

Het eerdere idee om deze jongerenplek te faciliteren in de ruimte van het jongerenwerk, is gaandeweg losgelaten. Het bleek te lastig om de verschillende aanpakken en visies op het werken met jongeren in één ruimte samen te brengen. Dat heeft ook te maken met de concurrentie tussen de partijen en het willen behouden van de eigen identiteit.

Sommige dingen lijken zich vanzelf op te lossen. Bepaalde jongeren die voor overlast in het park zorgden, zijn inmiddels aan het werk of doen een andere opleiding en zijn daardoor minder in het park te vinden.

Tegelijk moeten we nog altijd heel goed na blijven denken over wat we doen. Zo is er laatst een halloweenfeest eerder stop gezet omdat er door jongeren met vuurwerk werd gegooid. Volgend jaar wordt daarom het feest beveiligd en wordt er bij een veiligheidsdienst om advies gevraagd over de inrichting van het feest.

In de herfstvakantie heeft er een mooi evenement plaatsgevonden in het park: een dubbeltjeskermis, traditioneel een drukbezochte activiteit van Sleuteldrop.

De dubbeltjeskermis is georganiseerd door een aantal vrijwilligers van de Wijkacademie, van Stichting Jeugd en Welzijn, een aantal stagiairs van Jongerenwerk en stagiairs van Ricardo van Rhijn Foundation. Het was een succesvolle samenwerking waarbij mensen uit verschillende (vrijwilligers)groepen, autochtoon én allochtoon, samen iets moois hebben neergezet. De professionals hebben hierbij ondersteund. Het idee is om elke grote vakantie zo'n activiteit samen te organiseren.

Het evenement is zonder budget opgezet; het opgehaalde geld van de poffertjes werd ter plekke besteed aan nieuwe benodigdheden.

Sleuteldrop gaat opnieuw vorm krijgen: een paar voormalige vrijwilligers van Sleuteldrop en een aantal moeders uit de Wijkacademie willen zich inzetten om een aantal activiteiten per week binnen te organiseren voor kinderen en als het lekker weer is met het speelgoed naar buiten te gaan.

Een dame met een hoofddoek, en vrijwilliger bij de dubbeltjeskermis, vertelde dat ze na de dubbeltjeskermis door autochtone buurtbewoners werd begroet die dat eerst niet deden. Ook zijn er tijdens het evenement een paar mooie nieuwe contacten tussen autochtone en allochtone vrijwilligers ontstaan.

Vanaf oktober is er gewerkt met een gezamenlijke kalender waar verschillende groepen hun activiteiten tonen. Nog niet iedereen doet dit ook, maar het begint wel vorm te krijgen. De volgende stap is BUURboek hiervoor te gaan gebruiken, een site die door de gemeente beschikbaar is gesteld en waarop iedereen zelf activiteiten kan toevoegen.

... En hoe verder?

Geef de samenwerking buiten de eigen groep aandacht, moed en tijd. Dat geldt ook voor de gemeente: een professional van Libertas geeft aan dat ze het fijn vindt als ambtenaren op de (werk)vloer komen kijken, niet om te controleren, maar om mee te denken en interesse te tonen. Zo leer je ook 'de mens achter de gemeente' kennen.

Een grote valkuil voor sommigen is de gedachte dat je het 'zelf wel even kan regelen'. In de werkdruk die sommige professionals en beleidsmakers ervaren, voelen ze zich genoodzaakt om de ballen in de lucht en neigen ze ernaar zich te richten op hun eigen opdracht en onderwerp. Het samenwerken wordt dan al snel gezien als minder belangrijk. Dat terwijl het samenwerken op lange termijn juist veel kan opleveren, maar dat vraagt een grote investering.

We denken vaak dat we alles 'samen' moeten doen, terwijl we sommige zaken beter parallel aan elkaar gezamenlijk doen; niet alles is erbij gebaat om het steeds met zijn allen op te pakken - als zoiets al mogelijk is. Maar daarbij is het wel belangrijk dat we een gezamenlijk streven of doel kunnen bepalen, zoals het fijn samenleven in het Kooipark.

We merken we op dat het soms lastig is dat er geen 'eigenaar' lijkt te zijn van een bepaalde kwestie; iemand die de verantwoordelijkheid heeft om mensen aan elkaar te verbinden zodat het 'samen doen' goed verloopt. Is het dan de rol van de gemeente, bijvoorbeeld van een wijkregisseur, om iedereen te verbinden? Of voert iedereen zelf, vanuit zijn/haar eigen kader, regie door bijvoorbeeld in gesprek te gaan met een partij die net als jou een sportactiviteit in het park organiseert? Kan de gemeente zaken 'naar beneden toe te organiseren' en bewoners juist te ondersteunen in het zelf voeren van regie?

Misschien gaat het er niet om een nieuwe oplossing te vinden voor de bestaande problemen of spanningen, maar gaat het erom goed gebruik te maken van wat er al is. Daarvoor is het belangrijk informatie te hebben over wat er al is en wat anderen al doen. Kan je dat goed bundelen? En als er dan iets nieuws wordt georganiseerd, kan dat erop gericht zijn het bestaande beter te verbinden? Wat daarvoor nodig lijkt, is het uitzetten van lange lijnen en het hebben van een lange adem.

Wat is eigenlijk een 'chillplek'? We hebben het er vaak over, maar is het wel het goede woord om te zeggen wat we bedoelen en om elkaars taal te kunnen spreken?

Wiens taal moeten we spreken? Moet de bewoner de taal van de beleidsmaker spreken, of omgekeerd? En de beleidsmaker die van de professional of...? We komen er pas achter wat iemand met zo'n term als 'chillplek' bedoelt ín gesprek met elkaar, en door goed naar elkaar te luisteren.

We lijken het er over eens dat de gemeente enige (beleids)kaders moet stellen. Maar hoe die eruit zien, dat lijkt in deze tijd te gaan verschuiven. Er wordt opnieuw nagedacht in hoeverre, en wat voor kaders er vanuit de gemeente nodig zijn.

... En nu?